ROMAN - Kamİlo Xose Sela
PASKUAL DUARTENİN AİLƏSİ
Tәrcümә: Saday Budaqlı
(roman, sonu)
12
– Səni beş barmağım kimi tanıyıram!
– ...
– Sənin bədənin yağışlı havadan qorxur!
– ...
– Yay günəşindən də!
– ...
– Dekabr sazağından da!
– ...
– Çaxmaq daşı kimi bərk döşlərimi onun üçün bəsləmişdim!
–...
– Şaftalı kimi təzə-tər ağzımı ondan ötrü bəsləmişdim!
– ...
– Sənin üçün iki uşaq dünyaya gətirməmişdim ki, atın şıltaqlığına dözsünlər, gecələr qapı-pəncərədən əsən küləyə dözsünlər!
– ...
O, havalanmışdı, çölpişiyi kimi qızmışdı... Haqlı tənəni dinməzcə qəbul elədim.
– Sən də qardaşının tayısan!
Arvadım mənə zərbəni namərdcəsinə, ancaq ləzzətlə vurdu...
Əgər çöldə tufana düşmüşüksə, qaçmaq mənasızdı – onsuz da islanıb, lap bərk yorulacağıq. İldırım bizi təşvişə salacaq, ürəyimiz daha şiddətlə döyünəcək.
– Atan Esteban quyruğunu qorxudan necə qısdığını görəydi!
– ...
– Sənin qanın durudu, torpağa düşən kimi hopur!
– ...
– Arvadın gör səninlə necə danışır!
– ...
O, sakitləşəcək, ya yox? Günəş hamı üçün işıq saçır, ancaq albinosun gözünü qamaşdıran işıq zəncinin heç vecinə də deyil.
– Bəsdir!
Ay parçasına oxşayan oğlumun on bir aylığında ölümündən sonra, anam məni qəlbimdəki kədərə görə danlamağa ürək eləmirdi.
Bunları ona açıqca dedim.
– Od bizim ikimizi də yandıracaq, ana.
– Nə od?
– Sizin oynadığınız od.
O, təəccüblə üzümə baxdı.
– Nəyə görə deyirsən?
– Ona görə deyirəm ki, biz kişilər çox qəddar oluruq.
– Əlinizdən də heç nə gəlmir.
– Hər şey gəlir!
Nə o başa düşürdü, nə anam. Arvadım mənə baxırdı, mənimlə danışırdı... Ax, əgər o mənə baxmasaydı!
– Bilirsənmi, canavar kolluqda necə vurnuxur, qırğı buludlara necə baş vurur, ilan daşların arasında necə pusquda durur?
– ...
– Kişi onların hamısından qəzəblidi!
– Bunları mənə niyə deyirsən?
– Elə-belə!
İstədim deyəm: “Çünki sizi öldürəcəyəm!”
Ancaq bu sözləri dilimə gətirə bilmədim.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Mənimlə baxışları belə ismətli qadınlara təhqir sayılacaq əxlaqsız, qaragün bacım qaldı.
– Eşitdin?
– Hə.
– Heç vəchlə inanmazdım!
– Mən də.
– İtirilmiş adam olduğumu heç vaxt düşünməzdim.
– Sən itirilmiş adam deyilsən.
Külək kolları yırğalayır, uşaqları öldürüb dənizə tərəf uçan həmin külək... Pəncərə tayı yanıqlı səslə cırıldadı.
Rosario doluxsundu.
– Niyə deyirsən ki, itirilmiş adamam?
– Mən demirəm.
– ...
– Bu qadınlar deyir.
Alovun şöləsi nəfəs alırmış kimi qalxıb enirdi; mətbəx asetilen qoxuyurdu, kəskin iy əsəblərimi qıcıqlandırır və o vaxtlar həyəcandan xali olan mənim bu zavallı, məhkum bədənimi lərzəyə gətirirdi.
Bacımın rəngi qaçmışdı; yaşadığı həyat öz amansız nişanəsini onun gözlərinin altına həkk etmişdi. Məni sevdiyi qədər, mən də onu sevirdim.
– Rosario, bacım...
– Paskual...
– Hər ikimizi pis günlər gözləyir.
– Hər şey yoluna düşər...
– Allah özü kömək olsun!
Anam sözə qarışdı:
– Onun necə yoluna düşəcəyini görmürəm.
Arvadım rişxəndlə gülümsəyib, ilan kimi zəhərini tökdü.
– Əgər ümid Allaha qalıbsa, bundan da pisi olmaz!
Allah hamıdan ucadı və onun qartal kimi iti gözləri var; ən xırda şey də nəzərindən qaçmaz.
– Əgər Allah hər şeyi yoluna qoysa?
– O bizi çox da sevmir...
Mətn bütöv halda "Xəzər" dünya ədəbiyyatı dərgisinin 3/2015 nömrəsində çap olunub
